Standardni stil plesanja, poznat i kao ples u dvorani ili balski, predstavlja bezvremensku romantiku partnerskog plesa. Kombinacija muzike i usklađenih koraka koji se izvode u zatvorenom držanju čini standardne plesove u isti mah i elegantnim i formalnim.

Standardni plesovi potiču s kraja 18. i početkom 19. veka, kada su predstavljali svet aristokratije, da bi kasnije postali popularani među širom populacijom,  dok plesna takmičenja postaju aktuelna početkom 20. veka.

Internacionalni takmičarski standardni plesovi obuhvataju pet plesnih stilova: spori Engleski valcer (Slow Waltz), tango, bečki valcer (Viennese Waltz), sloufoks (Slow Fox) i kvikstep (Quick Step).

Pokreti i kretanja u standardnim plesovima su standardizovani, a parovi se ocenjuju prema izvođenju u oblastima tehnike rada nogu, muzičke interpretacije, umeću na podijumu, telesnom držanju, praćenju ritma i uvežbanosti, odnosno sinhronizovanosti pokreta plesača.

Svaki od pet standardnih plesova izražava svoj specifičan karakter.

Engleski ili spori valcer je „ples srca”, nežnih pokreta i ritmičnog ljuljanja, koga karakteriše sentimentalnost i romantičnost. Tango odlikuje emotivan ples dvoje zaljubljenih i specifičan klizeći korak tokom plesanja.

„Kralj” plesnih dvorana 19. veka, pri čijem se izvođenju plesni parovi rotiraju po kružnoj putanji u prostoru je bečki valcer. Ovaj dinamičan ples je osvojio salone i balove kao prvi okretni ples. Prefinjenost, elegancija i lepršavost okreta sinonimi su veličanstvenog bečkog valcera.

Sloufoks je ples koji tokom izvođenja simulira putanju kretanja talasa. Ovaj ples nastao je iz fokstrota, plesa koji nosi duh američke visoke klase.  Odlikuje ga dugačak, vremenski produžen korak koji se zbog toga izvodi polako. Iz fokstrota je nastao i kvikstep, koji se još naziva i brzi fokstrot. Zbog njegovog brzog, živahnog ritma, on zahteva laganost i pokretljivost od plesača. Karakteristično za ovaj ples su brzi galopi i niski poskoci i skokovi.